Gustaaf Peek

‘Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, dromen! Ik heb het niet over die verbeeldingsvolle verwerking die dagelijks plaatsvindt in je slaap; ook draait het nu niet om dagdromen, die de korte honger stillen maar het lange lijden rekken. Voor mij bestaat er maar één soort en dat zijn de dromen die hongerig hun plek in de werkelijkheid opeisen, al het ondenkbare tot je voorstellingsvermogen anders besluit, de dromen die zich niet laten africhten of wegjagen, de echte dromen, die krenking noch teleurstelling zullen verhelpen, de dromen die je onthullen, beweegredenen belachelijk maken, het soort dromen waarvan je gaat zweten, waarvan je schrikt wanneer ze je opeens op hoge snelheid naderen. Ik heb mijn dromen als het echte leven opgevat, er was geen andere manier.’

Aldus Gustaaf Peek in deze vertelling waarin hij fragmenten uit zijn levensverhaal afwisselt met beelden uit het leven van Paula Modersohn-Becker in het kunstenaarsdorp Worpswede.